Μετά λοιπόν απο την βροχή τόσων ημερών ήρθε και το κρύο για να νοιώσουμε πραγματικό χειμώνα.Ειδικά εδώ στο νησί μας που τα μποφώρ μας αποκλείουν συχνά πυκνά απο τον υπόλοιπο κόσμο.
Εκείνο που με βγάζει απο τα όριά μου πολλές φορές είναι οι οδηγοί των αυτοκινήτων που δεν υπολογίζουν τον πεζό που προσπαθεί να αποφύγει τις λακούβες και αντί να ελαττώσουν ταχύτητα -λές και το κάνουν λίγο εξεπίτηδες: λίγο για αστείο -περνάνε φροντίζοντας να σε καταβρέξουν περισσότερο απ΄οτι είσαι . Τις προάλλες περιμένοντας έξω απο το σχολείο για να πάρω την μικρή μου κόρη αναρωτήθηκα πολλές φορές για όλους αυτούς που περνούσαν τρέχοντας σε ένα μικρό και στενό δρόμο γεμάτο λακούβες ξεχιλυσμένες απο το νερό -είχαν γίνει πλέον αόρατες - χωρίς να αναλογίζονται ή να ανησυχούν για το τι θα γινόταν αν ένα μικρό παιδί ξαφνικά πεταγόταν μπροστά τους.
Τελικά τι μας λείπει;  H απλή γνώση μερικών πραγμάτων, η παιδεία ή πραγματικά έχουμε χάσει την ουσία των πραγμάτων και την αξίας της ζωής: Να πιστέψω ότι δεν έχουμε  λογική ακόμη και για τα πιό απλά πράγματα ή ότι πλέον αδιαφορούμε για τα πάντα και έχουμε αρχίσει να χάνουμε την αξία μας σαν άνθρωποι.....
Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί δηλαδή να θέλουμε έναν φύλακα ή έναν φρουρό για να μας προσέχει: Μόνοι μας δεν μπορούμε να διαφυλάξουμε τους κανόνες που έχουν σχέση με τη συνετή συμπεριφορά; Δηλαδή όταν έχει αστυνομικούς να ελέγχουν τον κόμβο δεν παραβιάζουμε το stop , αλλά την επόμενη φορά που δεν μας βλέπουν θα το κάνουμε. Δεν τρέχουμε στο δρόμο που είναι το σχολείο γιατί είναι εκεί ο φύλακας ή  ο τροχονόμος . Στο δρόμο που έχει ραντάρ, ή όπου αλλού ελεγχόμαστε μόνο τότε θα κάνουμε αυτό που ξέρουμε ότι είναι το σωστό και λογικό. Και σε διαφορετική περίπτωση θα είμαστε κάποιοι άλλοι που θα κάνουμε ακριβώς το αντίθετο;
Tελικά πρέπει να έχουμε πάντα κάποιον πάνω απο το κεφάλι μας να μας δείχνει το σωστό;

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΤΟ BLOGΑΚΙ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΖΩΗ

Τελικά  η δημιουργία είναι όμορφο πράγμα. Οταν φτιάχνεις κάτι με τα χέρια σου, με το μυαλό σου η χαρά είναι μεγάλη. Κάποτε ξεκίνησα να παίζω με έναν απλό υπολογιστή -δηλαδή με ένα πληκτρολόγιο, μια οθόνη τηλεόρασης και ένα μαγνητοφωνάκι... έχετε σίγουρα ακούσει για την apple και μην φανταστείτε πως μιλάω για κανένα αιώνα πίσω. Όχι βέβαια, μιλάω για το 1981... εντάξει για τους πιό νέους 30 χρόνια πίσω είναι .. ένα θέμα . Μόνο που εγώ ήμουν μόλις 20 ....( χρονών)  εννοώ -βεβαίως βεβαίως- χμ... σας βλέπω να γελάτε ή όχι;
 Τώρα λοιπόν καλούμαστε να χρησιμοποιήσουμε την νέα τεχνολογία κ εγώ θα ήθελα να την χρησιμοποιήσω δημιουργικά, έτσι ξεκίνησα το bloggακι μου. Είπα λοιπόν να το στολίσω να το ομορφύνω και άρχισα να ψάχνω έ να βάλω κι ένα ρολογάκι και μία ημερομηνία άλλα άμαθη εγώ μ΄αυτά πως να το κάνω;
Δείτε λοιπόν σας αρέσει; Τελικά κάτι έμαθα... είπαμε ότι ότι δεν θέλει δεν πετυχαίνει ο άνθρωπος ότι βάλει στο μυαλό του μπορεί να το κάνει. Εύχομαι όμως να είναι πάντα κάτι σωστό και δημιουργικό και όχι για την καταστροφή αυτού του τόπου,  αυτής της γής , αυτών των ανθρώπων , αυτών των παιδιών ...αυτής της κοινωνίας.

Μιά μεγάλη καλημερά σε όλους ...Ναι ξέρω ότι δεν έχω μεγάλη ευχαίρεια με τις δημιουργίες και κυρίως με τις bloggoδημιουργίες όμως μ΄αρέσουν βρε παιδιά - έχετε ακούσει κάποιους να λένε τα θέλω όλα;-  έ κάπως έτσι κι εγώ -μ΄αρέσουν όλα, θα τα πάρω όλα, θα τα μάθω όλα λοιπόν κ θα γίνω καλή μαθήτρια. Άλλωστε η δημιουργία είναι ότι ποιό όμορφο, δεν ξέρω αλλά σου δίνει σίγουρα χαρά κ΄αν θέλετε ίσως περηφάνια για το δημιουργημά σου.΄Αντε καλή αρχή...

                                                      ΤΕΡΑΤΑΚΙ ΤΣΕΠΗΣ

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η δημιουργία αυτού του ιστολόγιου αυτή τη βροχερή μέρα.  Πολλές φορές ο φίλος Πυθαγόρας μου έλεγε να το δοκιμάσω. Κάτι σάν ημερολόγιο δηλαδή να καταγράφω σκέψεις και οτι άλλο θα με ενδιέφερε. Αρχίζοντας λοιπόν να ψάχνω τα διάφορα ιστολόγια - πόσα αλήθεια υπάρχουν;-
 είδα τόσα διαφορετικά πράγματα... ότι θέλεις έχει ο μπαχτσές...